Հալիձորի ճակատամարտն ու հայերի հաղթանակը միանսկանության եւ քաջության արդյուքն էր:

Մարդկային ձախը, մարդկային ձախը, այդ է հաճախ մեր և ախն և վախը...

Երբեք, լսո՞ւմ ես, երբե՛ք չտխրես, Չկարծես, թե դու մենակ ես, անտեր, Աստված կողքիդ է, դա դու կտեսնես, Լոկ պետք է հոգուդ աչքերով նայես։

Էշը էշին հարցրեց, ձայնդ ինչու՞ է այդքան եղծ, զռզռում ես միմիայն, միթե չես կարող հանել ավելի՛ կիրթ, անո՛ւշ ձայն:

Գերը ուզում էր մտնել նեղ Դռնով, զի դռնից այն կողմ կյանքն էր ապահով...

Բոլորս նույն օդն ենք շնչում, բոլորիս է շոյում արևն իր ջերմությամբ, լույսն ամեն օր տալիս ողջույն, չար ու բարի չեն հարցնում` օդ ու արև, լույս ու երկինք, և ծառայում են անտրտունջ, որ իրենց պես բարի լինեն բոլոր մարդիկ, անկողմնակա՜լ, անշա՜հ, ներո՜ղ...

Ահա Լույսը, Նա՛ է կյանքին դառնում պատճառ, Նրանով են տեսանելի խոտից մինչև թռչուն ու բառ...

Նռան գինի էր խմում ծերուկը կավե ամանով, Խմում եւ ափամեջով սրբում թաց բեղերը, Լուռ դուրս գալիս եւ նայում․․․

Քիրվաների ջերմագին հանդիպման լուսանկարները շատերին դրդեցին հանրության սթափության համար վերհիշել Զորավարի մի մռայլ կանխատեսումը՝ հայ-թուրք երբեմնի հաշտության ողբալի հետևանքների մասին: Ցավոք, Անդրանիկը նման կանխատեսումներ շատ է արել: Տիրող իրավիճակը գնահատելով՝ նա տեսնում էր ավելին ու ավելի հեռուն, քան որևէ մեկը: Ներկայացվող զրույցը տեղի է ունեցել Կարսի առաջին անկումից (1918, ապրիլ) շուրջ մեկ ամիս առաջ՝ Ալեքսանդրապոլում: Զրույցը վերարտադրել է Լևոն Թութունջյանը, ում, Վահան Թոթովենցի հետ միասին, Անդրանիկը վստահել էր իր հիմնած «Հայաստան» թերթի խմբագրական աշխատանքները: Տեքստում հիշատակվող Պարույրը կուսակցական գործիչ Պարույր Լևոնյանն է, աշուղ Ջիվանու որդին:

ՈՒ°ր են ազգի «հերոսները», այդ թուլակամ հերսոտները, ոչինչ նրանց էլ չի հուզում, ապահով են իրենց զգում...